Identificatie is niets anders dan een gestold zelfbeeld. Dat wat je bent is leegte in actie of anders gezegd, oneindige potentie omgezet in vorm en weer terug naar potentie. Het is als een afdruk van oneindigheid in vorm, energie krijgt vorm en speelt zijn spel volgens de regels van het universum (natuurwetten, oorzaak en gevolg; butterfly effect) na het spel lost de vorm weer op in het geheel en is weer deel geworden van de zuivere potentie of absolute.

Waarom ontstaat er dan een geloof in die tijdelijke identificatie? Een geloof in een persoon of identiteit die een bepaalde vorm en eigenschappen heeft? Het is de illusie of misconceptie van geest, welke op zichzelf ook geen bestaansrecht heeft behalve om als onder- of achtergrond van het spel van energie en vorm te fungeren. 

‘It is a game of smoke and mirrors’ word er wel gezegd en dat is een mooie uitdrukking om aan te geven wat identificatie is.

Om het anders te stellen: identificatie is als een spiegel tegenover een spiegel zetten zodat er een oneindige reeks spiegelbeelden ontstaan, die ontstaan alleen in de spiegel maar het is ook weer een mooie vergelijking om te laten zien dat een idee van een ik feitelijk een onmogelijkheid is, weliswaar niet in  de spiegels maar wel in de realiteit, zie dus dat het geloof of idee van een persoon gewoonweg een misconceptie is van de waarneming, het is het kind van een onvruchtbare vrouw, zei Nisargadatta altijd en daar heeft hij helemaal gelijk in.

Wie of wat ben ik dan wel? Zou je nu kunnen vragen. Jij en ik zijn heel simpel het gewaarzijn of bewustzijn zelf. Wij verliezen ons ‘zelf’ in de illusie en gaan van daar uit een spelletje spelen met concepten enz. De weg terug is dus de illusie zien en weten dat dat de oorzaak van misverstanden, pijn, frustratie enz is en het gewoonweg laten voor wat het is. Je hoeft dus ook niet een persoon te zijn, je mag gewoon lekker opgaan in dat wat voor je ligt en de rest is niet de moeite waard.