Vrij zijn het spel te spelen: wanneer je tot inzicht komt dat je geen losstaand individu bent, dat je niet het mechaniek bent (het lichaam met zijn gedachten en gevoelens) en dat het gewaarzijn gewoonweg gebeurt DOOR middel van het lichaam met al haar eigenschappen, zal je ontdekken dat het leven een gebeuren is wat in een zeker zin op zichzelf staat. Het leven is gewoonweg een groot bad van oorzaak en gevolg relaties (hier zo op schrijft gesteld om het weten door middel van woorden over te brengen) wat in zichzelf het uitspeelt.

Wij zijn de getuige van dit spel en wij hebben door onze manifestatie (het lichaam met gedachten en gevoelens) de zintuigelijke indruk dat wij zelf de doener zijn. Maar nogmaals: wanneer het inzicht is ingedaald dat wij alleen maar het aanschouwen van dit alles in wezen zijn, komt er een groot gevoel van dankbaarheid en overgave tot je omdat je je realiseert dat jij nooit individueel het gebeuren bepaald. (Paradoxaal genoeg ontstaat het gevoel en inzicht etc. altijd IN de manifestatie, oftewel het lichaam) Het is juist de overgave aan het gebeuren wat zo paradoxaal ons de vrijheid teruggeeft die wij dachten verloren te hebben. Dat idee kwam puur door het feit dat het idee ons de illusie gaf dat wij het idee zijn. De hele illusie is gebaseerd op het idee dat het tijdelijke het eeuwige is terwijl je diep vanbinnen weet dat dat niet zo is.

De dankbaarheid en de vrijheid die dan in de plaats komen van de gebondenheid maken het leven weer los en speels. Het bestaan word licht want het is niet meer bezwaard met ideeën van afhankelijkheid, persoonlijke verantwoordelijkheid enz.

De vrijheid die ontstaat is een vrijheid die er is omdat het inzicht is gekomen dat het leven zichzelf in gang houd.

Hoewel het nu lijkt dat je helemaal bevrijd bent van alle doen en bijkomstigheden daarvan is niets minder waar! Doordat je de toeschouwer bent van dit alles ontkom je niet aan de manifestatie waarmee je dot alles gewaar bent. Deze manifestatie is inherent vervlochten met de gehele manifestatie (lees het universum) en kan daar nooit los van staan. Binnenin het leven het leven beleven zoals de mens dat doet is alles nog altijd als voorheen, het lichaam is nog steeds ‘die en die’ met alle verantwoordelijkheden die daar bij horen. Je bent een speler binnen het spel en zonder jou zou het spel helemaal anders verlopen op bepaalde punten. Dat is het weten wat je dan impliciet ervaart, je weet dat je het spel mee speelt omdat de basisprogrammering van de manifestatie nog altijd ‘in place’ is en haar ding doet. En zeg nu zelf: dat is toch wat je lichamelijk het liefst doet? Kijk maar naar kinderen; die spelen tot ze er (van slaap of vermoeidheid) bij neer vallen. Dat is ook waar het lichaam voor gemaakt is.

De wereld en alles wat daar in gebeurt, gebeurt in de denkgeest die ook wel ego word genoemd. De hele wereld is een gebeuren in de geest en dat gebeuren is niet de werkelijkheid self omdat dit gebeuren zich afspeeld in de manifestatie die zelf een uitdrukking is van de werkelijkheid die onveranderlijk altijd alleen IS, nooit geboren is en nooit zal sterven.

Het lichamelijk in de wereld zijn (maar niet van de wereld zijn) is een groot spel, vermaak voor (het) Zelf en iets wat komt en gaat, in de tussentijd mag je spelen, (denken dat je) controle uitoefen(d)en, bouwen en vernietigen. Het maakt voor de bron of het absolute geen verschil want het absolute houd van dit spel en haar spelers omdat ze het zelf zijn. Onwetend of, indien verlicht, onverschillig.

Lees gelukkig want dat is je voorrecht.