Veel mensen leven dag in en dag uit met het idee dat ze ‘in control’ zijn van het lichaam, hun bezittingen, hun partner enz. Zelfs in de reclame wordt hieraan gerefereerd dat het een vanzelfsprekendheid is.

Wanneer je een relatie met iemand hebt die gebaseerd is op verlangen of angst, hetzij om continue bevredigd te worden in onze zucht naar acceptatie, eenheid, seksualiteit enz. hetzij op het gevoel niet goed genoeg te zijn of dingen fout te doen, dan zal er in die relatie altijd wel een zekere spanning te voelen zijn. Die spanningen uiten zich in diverse vormen als ongemak, irritatie etc.

De ‘normale’ reactie op deze zaken is er een waarbij je op de waarneming ervan iets denkt of doet, althans dat is je ervaring. Je ‘neemt de controle’ over die zaken en bedenkt strategieën om ‘met ze om te gaan’ en zodoende raak je in een stramien van denken en doen verzeild waarbij je het gevoel hebt dat alles weer ‘in orde’ is.

Uiteindelijk is niets minder waar! De toegepaste strategieën of manieren welke tot doel hebben je af te helpen van die vervelde dingen leiden uiteindelijk alleen maar tot nog meer controle want alles wat onderdrukt wordt blijft bestaan en wil ‘gezien’ worden.

In de mensenwereld is dat ook te zien in de vorm van jeugdculturen welke vrijwel zonder uitzondering een re-actie zijn op de (omgangs)cultuur van de ouders.

Het vreemde aan dit alles is dat er eerst iets verkeerd lijkt te gaan wat dan na de detectie ervan weer recht getrokken moet worden terwijl jij toch continue de controle zou hebben!? Klaarblijkelijk ben je toch niet de gehele tijd ‘in control’ waar ben je dan en waarom ben je niet ‘in control’?

Wanneer je naar dit fenomeen een serieus onderzoek in jezelf doet kom je op een volgende tweesprong uit: óf jij bent op de automatische piloot (zeg maar niet bewust) bezig geweest en heeft het programma gewoon gewerkt maar is de situatie veranderd waardoor het programma de verkeerde resultaten oplevert, óf er is geen jij en alles doet gewoon wat het doet en jij merkt dan nu op dat het resultaat afwijkt van wat de verwachting is. De vraag rijst natuurlijk wat van dit alles reëel is, zijn dat de ik vorm en de verwachtingen of is er gewoonweg ‘gebeuren’ wat zijn weg volgt en is er gewaarwording van dat alles?

In ons alledaagse waak bewustzijn is onze gewaarwording dat er verschijnselen zijn en daarop gedachten opkomen, kan het niet gewoonweg zo zijn dat dát het is? Het is namelijk het idee bovenop het idee wat langs komt wat zegt ‘maar dit klopt niet met wat ik wil of dacht’ en dat terwijl het gewoonweg een idee is wat volgt op een idee. De oorsprong van het idee bovenop het idee is gelegen in ons geheugen wat vergelijkbare herinneringen heeft en daarvan de gevolgen kent (lees de sequentie ziet verschijnen). Dit samensmelten in een ideeënsoep triggert weer een nieuw idee wat zegt: ‘dit is prettig/gewenst/enz. of dit is gevaarlijk’ wat daarop een gevoel of emotie oproept welke wij lichamelijk waarnemen. Ondertussen draait de wereld gewoon door en is er zeg maar op de achtergrond die onophoudelijke stroom van zintuigelijke gewaarwording en alle geestelijke en lichamelijke reacties erop.

Het psychische systeem heeft een soort uitstapje gemaakt, weg uit de realiteit in een ‘poging’ te bevatten wat er gebeurt. Dit soort uitstapjes gebeuren heel veel in ons en het zijn deze uitstapjes die ons even uit de stroom van het nu lichten, kortom dit soort uitstapjes zijn illusies.

En dan nog iets: Er is geen doel, zodra je het bereikt hebt is het verdwenen. Waar het om gaat is de ervaring door te maken en er van te genieten. Maar valt er wel wat te genieten wanneer je Geest continue gedomineerd word door allerlei gedachten en gevoelens die een negatieve bijsmaak hebben?

Wat hier geschetst is, is de opmaak van een mens die gebukt gaat onder het juk van controlezucht. Het hele denken en voelen is continue gericht op detectie van een anomalie of ‘het kwaad’. Soms wordt het goed en fout genoemd en is de algemene mentale opmaak voornamelijk gericht op details en een soort intuïtie voor imperfectie en incorrectheid. Het zijn vaak ook degelijke ‘geesten’ die zich uitten met boze reacties op alles en iedereen op bijvoorbeeld het internet.

Wanneer je met zo’n mentale opmaak behept bent is de gehele wereld zoals jij die meemaakt gekleurd door die mentale bias. Hierdoor blijft het lichaam-geest systeem gedachten in dezelfde trend produceren en blijft het systeem gevangen in het denken in termen van oorzaak-gevolg met de daarbij gedachte ideeën over controle daarop. Wat niet gezien is, is de lus van denken over denken over denken etc. Zoals ik al vaker hebt geblogd en geschreven is dit een herkenbare vorm van geestelijke activiteit want de denkgeest is namelijk een hulpmiddel voor het lichaam-geest systeem om situaties te beoordelen.

Dit beoordelen is in zichzelf een onschuldige vorm van geestelijke activiteit en ze heeft vaak nut wanneer het onderscheidingsvermogen goed ontwikkeld is, kortweg is een lichaam-geest systeem wat op een goede manier ontwikkeld is een perfecte bullshit detector maar wanneer je denken ‘vervuild’ is door overtuigingen en verwachtingen werkt de bullshit detector niet goed meer en wordt elke situatie binnen het licht van die overtuigingen en verwachtingen gekleurd en beoordeeld.

Het pad naar zelfrealisatie is dus onder meer het ontwikkelen van een goed onderscheidingsvermogen welke je kan ontwikkelen door rigoureuze introspectie en reflectie met de ‘buitenwereld’ (lees waarnemen terwijl je je bewust bent van de eigenaardigheden van je waarnemingsapparaat en open in communicatie treden met andere mensen)