Je hebt als kind geleerd de waarheid te zien als iets wat buiten je ligt. Wanneer je iets, iemand of wat dan ook wil bezitten dan is dat niet dat iets, iemand of wat dan ook, maar dan is het eigenlijk de ervaring die je wil bezitten.

Dat wat jij van een ander hoort, dat hoor je zelf. Dat wat jij van een ander ziet zie jij, dat wat als iets anders voelt, voel jij (zijn het je vingertoppen of is het de vacht die je voelt) Er is geen ander in de zin zoals je die je altijd hebt voorgesteld, de ander is een projectie van dat wat zichzelf projecteert als je objecten ‘buiten je’.

In onze ervaring is altijd één zelf en dat is onze hele wereld. En toch gaan we er van uit dat er niet één ik maar zo veel ikken zijn als dat er mensen zijn, is dat niet vreemd?

Als je strikt uitgaat van je input (de 5 zintuigen) kan je niet anders dan opmerken dat ik die input binnen krijg en dat de bron van die input via het medium lucht,licht en materie (bij de reuk-, smaak en tastzin) binnenkomt. Daarbij moet je wel realiseren dat lucht, licht en materie een aanname zijn van substantie, dot is een gegeneraliseerde vorm van denken want elke substantie is uniek en dus verschillend in de vorm waarmee ze zich aan de zintuigen presenteert. Wanneer je begrijpt dat elke generalisatie een idee of abstractie is van manifestatie welke zich in een unieke vorm presenteert, kom je tot het inzicht dat er geen generalisaties bestaan. En wanneer je je verdiept in de unieke momentele ervaring zal je ontdekken dat het verschijnen, bestaan en verdwijnen alleen geschied wanneer de focus van de aandacht er op gericht is. Elk moment is volkomen nieuw en zal alleen die ene zijn op dat moment, wanneer het verdwijnt of oplost is die ene er niet meer, alleen door de geheugenwerking van de geest zal er een herinnering zijn maar die herinnering treed nu op. Zie daarbij in en realiseer je dat deze herinnering een nieuwe herinnering is, een nieuwe herinnering waarin jij de vorm en betekenis legt. Wat je ziet is een reflectie van jezelf vorm gegeven door iets wat onkenbaar is en dat is wat jij bent. Jij bent zelf die onkenbare welke zich telkens weer uitdrukt in vorm die je her-kent als je-zelf!!!

Wat is dan die raadselachtige ervaring van continuïteit? Dat is de ervaring van je-zelf. Het is Zelf wat Zelf ervaart, telkens nieuw en telkens anders, dat is de frisheid die we als leven herkennen alleen zien we het aan voor niet-zelf. We herkennen onze ware aard niet en willen maar niet geloven dat wij het zelf zijn die alles creëren.

Wat een wonder niet? Zou je anders met zo veel plezier je leven beleven?