Begrijpen is een totale illusie, ieder begrip is een poging dat wat volkomen evident is te vangen in concepten en namen om daarmee het te repliceren tot een nieuwe ‘dat wat er is’. Hoe kan ‘dit wat er is’ gelijk zijn aan ‘dat wat er is’? Iedere poging van de denk geest om grip te krijgen op ‘dat wat er is’ is een totale mislukking.
Liefde wil zich altijd tonen, kijk maar naar een kind, zie hoe de natuur zich in haar volle aanwezigheid toont aan alles en iedereen, zonder gène, zonder terughoudendheid. Leven is gelijk in- en uitademen. Ze komt vertoont zich en verdwijnt weer in een oneindige cyclus. Proberen vast te houden aan welk willekeurig moment dan ook laat de liefde welke inherent is aan leven verwelken. Er valt niets vast te houden!!! Er is geen vast, alleen verandering. Meestromen met wat er is, is het natuurlijk gebod.
Liefde toont zich eigenlijk hoogst zelden en als het zich toont is het in de subject-object relatie. (ik hou van jou) Echt verwonderlijk is dat niet, in de diepste essentie is liefde nergens op gericht. Dan is dus de subject-object relatie afwezig. Dit kan alleen gerealiseerd indien je zelf afwezig bent, een zijn in niet-zijn.
Je ziet, het is te vangen in woorden en dat doen mensen mensen dan ook al eeuwenlang.
LikeLike