Het menselijk bestaan is in wezen een focus of aandacht op het moment en de inhoud ervan. In die aandacht verschijnt alles wat door de zintuigen en mentale filtering heen komt en dat is dan de realiteit waarmee je iets doet.

Let goed op! Elk moment is de realiteit aan verandering onderhevig en aangezien de aandacht de gewaarwording volgt, is dat wat wij op het moment denken te zijn het standpunt vanwaaruit wij de wereld aangaan. Dit aangaan is een relatie als zou je die hartstochtelijk hebben met een geliefde want in de aandacht ontstaat dat wat al die aandacht opneemt of,zo je wil, opzuigt.

Er is nooit tegelijkertijd de aandacht als in de hartstochtelijke omgang en het bewust zijn van dit gebeuren, alles komt serieel in de Geest langs dus maak niet de fout te denken dat je tegelijkertijd alles opneemt.

Het paradoxale aan deze staat van Zijn is dat wat wij wezenlijk zijn ‘een lichaam’ is waarin de gehele werkelijkheid opkomt, de moeilijkheid in het menselijke bestaan is dat onze waar-neming dus serieel en ook nog eens een fractie is van alles wat zich op dit moment aandient. Zie het wezen mens dus als een soort trechter waardoor alles wat er in valt, maar tot een fractie teruggebracht, een gewaar zijn doet ontstaan zoals wij die kennen. Het wezen mens is dus een kennend object in het universum. Aan dit kennend object is iets vreemds. Een object kan namelijk niet kennen en kennis wordt verondersteld een meta-fysisch gebeuren te zijn dus wat is er aan de hand met het wezen mens?

Het wezen mens is tegelijkertijd een ontvanger maar ook een instantie welke naast het feit een creërende instantie te zijn, ook een gewaarwordende instantie. Het grote verschil tussen de mens en andere (ons bekende) levende wezens is het feit dat wij als soort het vermogen hebben te kunnen reflecteren over datgene wat wij aan activiteit ontplooien in de wereld.

Er is nog steeds iets in de mens wat ze wezenlijk niet bevatten kan en dat is dat wat wordt aangeduid met het woord Zelf. Naast een kennende instantie te zijn welke activiteiten ontplooid is ook het omgekeerde aan de hand en het weten dat dit zo is, is voor de mens een ongrijpbaar fenomeen.

Wanneer de aandacht zich op dit fenomeen richt ontstaat er een denken en voelen wat zich wil nestelen en wat zich aangesproken voelt,. Tegelijkertijd wil dit ik-zijn de aandacht en waardering hebben dat ze gezien en gevoeld wordt, met andere woorden: Zelf of ik-gevoel wil zichzelf gereflecteerd in de wereld ervaren als Zelf en wil dat ervaren in totaliteit en vol-ledigheid Zijn en voelen. Het is een soort onvoorstelbare toverformule of truc waarbij de uitvoerder als ook te toeschouwer alles in één wil zijn. En daarnaast is er dan het denken welke dit alles opneemt en er niets van begrijpt, begrijp jij het nog?

Als mens willen wij vaak het onmogelijke en wij kunnen niet begrijpen dat het er-stomweg-zijn nu juist het gegeven is, zie het ook letterlijk als een gift van het hoogste. Wij zijn die ene, zichzelf vormend en afmetend aan al het andere om zichzelf te ervaren als zichzelf.

Begrijp dan ook dat dit spel het gebeuren is, een gebeuren waarin je jezelf kan verliezen zonder daar erg in te hebben en dat ook niet erg te vinden.

Opgaan in het moment, het spel vol-ledig aangaan zonder verwachtingen en wensen is de uitdaging die ieder van ons heeft. Soms lukt dat, en dan voel je je totaal heel en geaccepteerd en gelukkig, en soms gaat het helemaal mis en is er het gevoel van afgescheidenheid, mislukking etc. Zie dat jij dat alles niet bent, want jij en ik zijn de spelers en toeschouwers van dit alles. De vrijheid ligt in het totale aanvaarden van alles wat je overkomt omdat het je overkomt. Er valt niets te halen of te brengen want alles is er gewoonweg al. Bij de dood van dit lichaam valt dat alles weg en blijft domweg alleen maar bestaan in ondefinieerbare toestand over.

In totale liefde ben en zie ik jou

Namasté