Wanneer je mensen de vraag stelt: vind u het leven moeilijk, zegt het merendeel ‘ja’ de reden voor het geven van dit antwoord is gelegen in denken. Veel mensen leven hun leven continue ‘in hun hoofd’; denken heeft de besturing van ons overgenomen en wij mensen zijn als makke schapen zo volgzaam en gemakzuchtig geworden dat we het wel makkelijk vinden zo. Er word je vanuit thuis, op school en van vrienden enz. verteld dat je verstandig moet zijn, ‘gebruik je hoofd’ en ons gehele schoolsysteem is gebaseerd op het geloof dat met de rede alles op te lossen is. Ook de wereld waarin wij leven helpt je wat dit betreft niet anders dan te denken dat alles beter word door ons denken, kijk maar naar de technologische ontwikkelingen en het gemak welke ze ons geeft.

Toch ervaren mensen het leven als moeilijk, voornamelijk wanneer het relaties en je eigen welzijn betreft. Hoe kan dit? Kennelijk wordt onze aandacht op fragmenten van ons bestaan gericht en blijven andere aspecten van ons Zijn onderbelicht. De moeilijkheid die we ervaren en het ongelukkige gevoel wat we af en toe hebben bewijst dat.

Wanneer je op onderzoek gaat naar de oorzaak van dat alles zal je vroeg of laat ontdekken dat er aspecten in je zijn die om aandacht en antwoorden vragen. Dit geldt niet voor iedereen, veel mensen zijn zo bezig met het alledaagse dat diepere lagen van het zijn niet aan het licht komen.

Bij mensen bij wie dit wel aan het licht komt, komen de vragen naar boven: waarom voel ik me niet gelukkig, waarom gaat het zo en niet zo, wat voor zin heeft mijn leven en de diepste vraag van alles: ‘wie ben ik?’

Met het vinden van het antwoord begint een zoektocht. Je gaat mensen vragen, je gaat op het internet of in boeken zoeken enz. Op een gegeven moment kom je bij boeken en mensen uit die zeggen het te weten en dan begin je met het onderzoeken van de informatie die dat soort mensen je aanreiken. Er word je op verschillende manieren verteld dat het zo of zo of zo zit. De ene bron geeft je recepten de ander zegt dat je onmogelijk zelf kan en dus hulp nodig hebt en sommige bronnen zeggen iets heel radicaals. Wat is nu waar??? Hoe ga je het kaf van het koren scheiden?

Er zijn grofweg op dit punt 2 wegen: afgaan op wat gezegd en beweerd word en je daarbij neerleggen of afgaan op wat je eigen onderscheidingsvermogen je zegt. De vraag die bij dat laatste opkomt is vaak: hoe weet ik dat ik het goed heb of goed doe? Wat is mijn graadmeter?

Uiteindelijk ben je helemaal teruggeworpen op jezelf en zal je zelf moeten zeven en wegen wat juist is.

Wat is dan de (juiste) weg? Je kan uiteindelijk alleen afgaan op wat voor jou juist en kloppend is, en de bronnen en leraren die je dit vertellen spelden je in ieder geval geen onzin op de mauw.

In mijn eigen geval ben ik uiteindelijk terecht gekomen bij een Advaita leraar die me vertelde: ‘neem niets aan van wat ik je zeg, doe zelf het onderzoek en zie zelf wat juist is en wat onzin is’

In het traject wat hierop volgde ben ik vele malen naar Satsangs geweest en heb vele boeken over dit onderwerp gelezen en uiteindelijk kwam ik tot dieper inzichten over hoe ‘het zit’

Deze inzichten zijn soms heel intellectueel en soms het tegenovergestelde daarvan maar altijd zijn het inzichten die me iets diepers lieten zien. Wat is nu een van die diepe inzichten? Naar mijn eigen ervaring blijkt het hele denken de motor te zijn van de zoektocht, zonder denken zou de vraag ‘wie ben ik’ niet zijn opgekomen. Maar heeft het zoeken naar het antwoord ook een antwoord opgeleverd? Ja en nee; het blijkt iets anders te liggen dan je denkt. Met denken kom je er in ieder geval niet helemaal. Juist en compromisloos denken en radicaal alle onzin en je liefste ideeën op de brandstapel is naar mijn idee de enige juiste weg! Wat blijft er dan over? Dit moment! Er is niets anders dan Nu en alle gedachten over verleden en toekomst huizen niet in de realiteit maar in de denksferen. Wanneer je ontdekt dat alle denken als nut puur en alleen daar is om mij te helpen op het moment dat het nodig is valt een hoop gedoe weg. Je hoeft niets voor je ideeën te doen want je bent gewoonweg hier en wat anderen van je denken…. nou dat denken anderen dan van jou, wat gaat jou dat aan? Helpt het me om mezelf anders voor te doen dan dat wat het moment aan me vraagt?

Het probleem wat de meeste mensen ‘hebben’ is dat ze het hele bestaan ver-conceptualiseren; ze maken er mentale objecten van zoals het benoemen van alles wat er is en dan vervolgens niet meer met het oorspronkelijke maar met het gedachte van de wereld, de wereld aangaan en iedereen tegen die (mentale) meetlat aanleggen. Je maakt van jouw maatstaf DE maatstaf van iedereen en als je het daar niet mee eens bent is die maatstaf een stok om mee te slaan. Dat is wat er gebeurt wanneer je je leven laat leiden door gedachten over dat wat er is. Je bent feitelijk niet meer ‘in sync’ met de realiteit maar legt jouw realiteit op de werkelijkheid en als dat niet lukt ga je met de wereld en alles en iedereen in gevecht om jouw maatstaf toch eens voor altijd ‘de ware’ te laten zijn. Is dat niet heel vreemd als je daar bij stilstaat? En wat als jij overlijd? Wat gebeurt er dan, valt de wereld dan om?