Verliefdheid is een gebeuren wat een mens ervaart wanneer hij/zij iemand tegenkom die op een speciale manier een indruk op je maakt welke een speciale lichamelijke en geestelijke reactie losmaakt. Het resulterende ervaren geeft heftige lichamelijke sensaties welke in de geest worden vertaald als heftig verlangen en veelal begeleid wordt met wensen dit ervaren vast te houden: vandaar dat het woord verlangen hierop zo goed van toepassing is: ver-langen (langer maken)

Dit gehele ‘mechanisme’ is zeer waarschijnlijk evolutionair bedoeld voor het voortplanten van de menselijke soort maar doordat de mens het gehele reproductieve gebeuren goed onderzocht en uitgepluist heeft is de oorspronkelijke ‘bedoeling’ van verliefdheid in zekere zin naar achteren gedrukt. De mens heeft door haar intellect een grip gekregen op de biologische werking van het lichaam en heeft zodoende de biologie voor een deel naar eigen hand gezet. Het gevolg is dat verliefdheid een status heeft verkregen waarbij ze wordt vergeleken als ‘hemels’ en ‘ultiem doel’ enz.

Ons mensen word als kind geleerd dat verliefdheid iets heel moois en begerenswaardig is maar er word gemakshalve even niet gekeken naar het egocentrisch karakter van verliefdheid; wat is er namelijk aan de hand: naarmate de mensheid steeds meer haar ware natuurlijke staat is vergeten (de staat van ongebonden, ongeconditioneerd Zijn) is verliefdheid een speeltje van het ego (of de Persona) geworden. Hoe is dat zo gekomen? Wanneer een mens zich identificeert of vereenzelvigd met het gemanifesteerde bestaan in de vorm van lichaam-denken-voelen wordt verliefdheid een object van het ego. In die vorm wordt verliefdheid een hulpmiddel van het ego om het gewilde ‘object’ (diegene waarop je verliefd bent) tot het jouwe te maken. Het ego ziet de ‘geliefde’ (hier tussen haakjes gezet vanwege het overschaduwende effect welke het ego heeft op het fenomeen verliefdheid) als een middel om zichzelf een reden van bestaan te geven (ondanks het feit dat verliefdheid wel degelijk een samensmeltend effect kan hebben op een mens)

Nu kan u zeggen: wat is daar verkeerd aan? Welnu; een verliefdheid waarbij het ego is verbonden krijgt na verloop van tijd een verstikkend karakter. De verliefdheid neemt in de regel na een tijd af en alle mentale aspecten welke bij die perioden zijn ontstaan ( zaken als het idee ‘jij bent van mij’ wij zijn samen een koppel enz) blijven dan over, de ‘liefde’ word een soort gevangenis waarin je vrijwillig blijft zitten vanwege de angst dat je verminkt of gewond raakt als het zou verdwijnen, het kan ook zijn dat het ego zo verstrengeld is geraakt met alle fysieke en financiële voordelen van het samenzijn dat de angst ontstaat dat dat alles wegvalt en jij als persoon in een zwart gat valt. Om dergelijke redenen blijven mensen vaak nog jaren samen…

een dergelijke vorm van verliefdheid noem ik een flirt met een idee omdat het idee van ‘verliefdheid’ de plaats heeft ingenomen van een werkelijke verliefdheid ervaring.

kan het ook anders? Jawel dat kan want het fenomeen verliefdheid is niet per definitie iets egoïstisch. Verliefdheid is een natuurlijke samenloop van omstandigheden waarbij de mens tijdelijk op een roze wolk mag vertoeven, die roze wolk is het resultaat van het feit dat verliefdheid een ‘schonende’ functie kan hebben wanneer men haar ten volle ervaart (en accepteert) als een openstellen van je wezenlijkheid voor vereniging met een ander mens. Wanneer er geen ego in de weg zit kan verliefdheid je veel (eerder ongeziene) aspecten van je Zijn tonen die je eerder niet zag.