Wanneer je leegte als concept aanschouwd en je dit iets doet, wat betekent dat dan? Waardoor ontstaat bijvoorbeeld ontzag of angst? Is dat voor leegte? (Zie je hoe irreëel dit is?: angst of ontzag hebben voor leegte oftewel niets?) kan er angst of ontzag zijn voor niets?

Moet de vraag misschien andersom gesteld worden: ontstaat er angst of ontzag voor de AFWEZIGHEID van iets?

Heeft het wellicht iets te maken met het feit dat wij zo gewend zijn aan ons Zelf te definiëren als zijnde iets? Is het, met andere woorden, angst- of indruk-wekkend om geconfronteerd te worden met het feit dat wij ons telkens weer willen ‘bekleden met objecten’?

Vinden wij onbelichaamd ‘naakt’ daarzijn () eng of gewoonweg onbegrijpelijk?

De meeste mensen vinden zich, geconfronteerd met dit verhaal, met stomheid geslagen en weten er vaak in beginsel geen uitdrukking aan te geven. Mijn idee is dat mensen, net als dat kinderen aan de taal en omgangsvormen die wij in de samenleving hanteren, moeten wennen aan dit idee.

De vraag moet uiteindelijk gesteld worden: kan het zijn dat ik geen ding ben, dat ik wellicht iets veel meer omvattend ben dan alles wat mogelijk gekend kan worden want hoe kan het dat dit verhaal mij zo veel doet?

Ont-dek het zelf is mijn advies.