Is het je ooit opgevallen dat als iemand je zegt: “ jij maakt van mij een object” diegene daarmee impliciet aangeeft zichzelf ook als een object te zien? Sowieso kan alleen onderscheid tot dit soort uitspraken komen maar dan ook alleen als dat onderscheid serieus genomen wordt en je dus jezelf als subject ervaart en zich ook al zodanig positioneert.

Alleen dit artificieel scheiden van dit ene wat er nu is in ‘dit’ en ‘dat’ maakt dat mensen zich ervaren als eindig, niet goed genoeg enzovoort. Maar bottom line is dat dit alleen maar gedachten zijn.

De identiteit is een onderwerp wat bij een mens vanaf pakweg 5-6 jaar begint te spelen en voor 99% van de mensheid tot aan de dood doorgaat. Alleen die kleine 1% komt tot dieper inzicht en begrijpt dat al dat begrijpen een kunstgreep is van het organisme om met de leefomgeving om te kunnen gaan. Wanneer je tot dat inzicht komt houdt eigenlijk alle spel op, in ieder pgeval voor degene die tot dit inzicht komt. En dan begint het pas echt; de overige 99% van de mensheid ervaart alles nog als voorheen en ziet jou als een persoon met eigenschappen. Jij weet dat die eigenschappen bij de manifestatie horen en dat dat onderdeel van het grote spel is maar je zal in de meeste gevallen het spel meespelen vanuit een besef dat alleen op die manier je de ander de kans geeft te groeien op de manier zoals dat het beste kan. Proberen in te grijpen in het proces van een ander geeft zelden een positief resultaat.

Dat is het pad waarmee de mensheid het meest gediend is want je leert nergens meer van dan fouten die jijzelf maakt.